COLEGAS

martes, 6 de septiembre de 2011

A volta dos galos de crista branca.






"Os males que non teñen forza para acabar coa vida, non a terán para acabar coa paciencia"-Miguel de Cervantes (1547-1616)- Escritor Español.

Fai un tempo que o compañeiro Diego rodriguez Vieitez informou, a través do Noticiario Ornitoxeográfico Galego, da volta dunha especie a terras limiás, o galo de crista branca (Fulica atra). Cando o lin quixen ser partícipe da felicidade deste feito acudindo ao lugar para inmortaliza-la feliz presenza desta especie na bisbarra.

Pero vaiamos por partes e fagamos algo de memoria adentrándonos no que sabemos e na historia desta especie na Limia. En primeiro lugar o nome, en castelán "focha", en galego foron utilizados varios, coma "demo negro" ou "galiñola negra", Villarino, González & Bárcena, recollen, na súa obra "Vertebrados da Limia", de obrigada lectura, galo, ou galo de crista branca, recomendando o uso deste último. Este nome parece moi apropiado xa que o asemella á pita d´auga (Gallinula chloropus), parente próximo, e fai unha clara alusión aos detalles físicos da especie, como podedes ver nas imaxes.

O galo de crista branca (Fulica atra) foi en tempos de antela unha especie abondosa, os seus ovos recollidos para o consumo, e os adultos cazados para a cazola. A pesar da desecación a especie mantivo até os anos 90 do pasado século, un continxente reproductor de certa importancia na Limia. Ao mesmo tempos eran tempos nos que a poboación invernante chegaba a varios centos nos encoros da cunca do Miño-Sil, segundo se recolle nos censos.

Coa chegada do novo século XXI, comeza o declive da especie, a poboación reproductora chega case a desaparecer na provincia, e a invernante sofre unha drástica diminución. Varias son as causas que se postulan para tan dramáticos feitos. A caza, o cambio drástico do hábitat, a introducción de especies alóctonas (o visón americano) ou mesmo a proliferación do xabarín parecen estar detrás do problema.

Na Limia, contadas citas case sempre referidas a exemplares solitarios, parecen indicar que algunha parella puidera ter pasado desapercivida, pero non se ten constacia da reproducción nos derradeiros anos. Agora seis exemplares paracen ser a semente que algúns agardamos sexa o comezo da volta do galo de crista branca. Ninguén podía presaxiar que a estas alturas de século o galo de crista branca fose tan escaso xa para os ourensáns como en tempos o seu parente a "focha moruna" (Fulica cristata) o foi para o conxunto do estado, "cousas veredes" como din na miña terra. Mentras tanto, disfrutade destas testimoniais imaxes, que dan conta dunha boa nova.

3 comentarios:

  1. Olá Alberto. Non vira aínda esta entrada (xa sabes que agora teño que atender o meu bloge tamén,je, je)
    Alégrome.. non moito; moitísimo. Como teño comentado en Galiciaves, o declive da F.atra é aínda máis alarmante na zona norte. Aquí non existiron desecacións nin nada así. E a incidencia do Visón é probablemente mínima. Pero a sp experimentou un retroceso brutal.
    Espero que eses 6 exemplares se "poñan a traballar" para recuperar unha poboación do Galo da crista.
    Un abrazo.

    ResponderEliminar
  2. Xa che dixen que o "rollo blogueiro" engancha, felizmente, que tódalas adiccións fosen esas...

    Eu tamén agardo que os galos chegaran para quedarse e non marchar nunca! e que a súa ausencia fose tan só un pequeno revés no seu longo camiño.

    Saúdos.

    ResponderEliminar