Entre vellas pedras xorde a vida...

Chegamos a Leiro, unha vila medieval e históricamente rica a causa do viño, viño sacado das uvas producidas polas vides regadas e protexidas por un río, o río Avia. Un río cruzado por unha ponte, medieval, disque con unha tráxica historia ás costas, de morte e tristeza. Unha ponte, sin dúbida, tesouro artístico de incalculable valor e beleza.

Disque esta ponte foi testemuña de numerosos suicidios, sexa como sexa hoxe a historia e ben disferente, e este monumento axúdanos a cruza-lo río para acceder a un pequeno núcleo de poboación de clara influenza medieval, con pequenas rúas a casas cheas de historia, de pedras cheas de vidas.

Como xa dixemos, baixo esas pedras un río, tamén cheo de vida, de aves, de peixes e, como non de anfibios. Entre eles unha rá verde ibérica (Pelophylax perezi) e un pequeno sapo cunqueiro (Bufo bufo) recén metamorfoseado, como vedes riqueza histórica e natural da man dun val que salvagarda non só a agricultura, senón tamén a natureza...