O lobo e o carneiro...

Quizáis sexa hoxe en día dificil de localizar un lobo no Ribeiro, quen sabe, ao mellor aínda hay algún...Sen embargo esa realidade non foi sempre así, e houbo un tempo no que os lobos ouleaban na terra do viño.

O lobo foi sempre un animal temido e admirado a partes iguais na vello continente, perseguido como o máis feroz inimigo, pero tamén adorado coma un totem, coma un símbolo de poder sobrehumano.

A chegada do cristianismo, e a súa simboloxía sacra, faría do lobo un tema recurrente no románico, arte simbólico onde os haxa, tomou ao lobo como a imaxe do diaño en numerosas ocasións. Este feito aparece moi relacionado cun dos símbolos usados para a ilustración do propio Xesucristo, que soe ser o carneiro. A utilización do carneiro na simboloxía románica, denominado "agnus dei", ou o que é o mesmo o año de Deus, parte das parabras atribuidas a San Xoan: "Este é o año de Deus...". Así o carneiro ou agnus dei preside e aparece reiteradamente nas igraxias románicas galegas coma símbolo de Cristo.

A antítese entre o carneiro e o lobo (con gran fama de depredador de ovellas), non se fixo agardar, e o lobo apareceu entón coma o antónimo do año, Deus frente ao diaño, aparecendo representado en gran parte das igrexas románicas ourensás.

Unha das representación máis logradas do románico da bisbarra do Ribeiro atopámola na igrexa románica de San Xoan de Ourantes (Punxín), construida entre os séculos XII e XIII. Na porta lateral atopamos a contraposición do carneiro fronte ao lobo, representado con fera adtitude, e fácilmente recoñecible. Será entón este lobo románico o derradeiro lobo da contorna...? un lobo mudo testemuña histórica da persecución dos seus conxéneres de carne e osos.