"De altar debemos tomala patria, para ofrendarlle-las nosas vidas; non de pedestal para levantarnos sobre ela"- José Martí (1853-1895)- Político e pensador cubano.
Houbo un tempo no que a nosa espectacular Ribeira Sacra Ourensá, contaba cunha fauna fantástica, hoxe extinta na zona. Por riba de todas elas, a maxestuosa águia real (Aquila chrysaetos) cicleaba sobre o val que hoxe, por desgracia, sobrevoan escuros intereses econónicos, en forma de innecesarias e novas infraestructuras hidroeléctricas. Cuia utilidade será, como sempre, a de enriquecer o bolsillo dalgúns en pos do disfrute de todos.
As águias reais da Ribeira Sacra, deberon ser frecuentes ata polo menos a metade do século XX, a partín de entón, os profundos cambios que se produxeron no hábitat das reais, e a persecución directa por parte do home, rematou co voo da nosa máis espectacular ave de presa, corría o ano 1983, cando o voo das reais se perdeu para sempre sobre os mosteiros centenarios.
O pasado domingo día 23 de febreiro de 2011, a Asociación Galega para a protección das Aves Rapaces, realizou unha saída ornitolóxica na provincia de Ourense, que comenzou pola mañá na bisbarra da Limia, para rematar chegada a tarde na Ribeira Sacra Ourensá, onde visitamos a ubicación dos derradeiros niños da especie na zona.
Xa chegada a tardiña achegámonos ao mosterio románico de Santa Cristina (en Parada do Sil), co fin de visitar o peculiar monumento, e facer tempo para realizar unha escoita de rapaces nocturnas.
Entrados en materia, e entre a xente alí reunida, non puiden máis que fixarme no arco da entrada do mosteiro medieval, alí, como axena a todo o que nos últimos centos de anos ocorreu na Ribeira Sacra, tallada en pedra, que parece que dura máis que a carne e as plumas, estaba a águia. Quizáis unha águia real que algún canteiro da zona observou. Quizáis nada máis que un símbolo da forza que as catro paredes do mosterio parecen reflexar. Ou quizáis a derradeira águia da Ribeira Sacra enfeitizada agardando a chegada de tempos mellores, agardando a ansiada reconquista.
Ca mirada fría que a pedra reflexa, me transporto a aquela Ribeira de ursos e salmóns, de cabras montesas e das queixas dos monxes por tanto bicho, e tamés dos queixas , agora que xa sabemos o que son. Mais o canto da avelaiona me esperta, a cabra do aire berra, como laiándose da perda, resistíndose a avandonar o fogar, como dicindo fuxide, nos vos queremos aquí, xa fixestes dano abondo?.
Transportado xa ao meu propio maxín, non poido dexar de imaxinar a eses moxes elevando ás súplicas ao altísimo, para que os ursos deixaran de papar dos salmóns que daquela, remontaban o río Sil, non deixo de pensar na riqueza perdida.
A imaxinación voa, e entende palabras de linguaxe animal, a mente simplemente voa máis alá, buscando a volta das aigues, ou quizáis desexando que lle saian alas para voar coma elas, alén de aquí.
O anterior parágrafo en vermello é un enlazamento, como ven sendo habitual nos últimos tempos nas miñas entradas, aconséllovos que pechedes os ollos e imaxinedes a Ribeira Sacra dende o aire, a vista de águia, escoitando baixo o sol, as súplicas dos monxes dos mosteiros.
Houbo un tempo no que a nosa espectacular Ribeira Sacra Ourensá, contaba cunha fauna fantástica, hoxe extinta na zona. Por riba de todas elas, a maxestuosa águia real (Aquila chrysaetos) cicleaba sobre o val que hoxe, por desgracia, sobrevoan escuros intereses econónicos, en forma de innecesarias e novas infraestructuras hidroeléctricas. Cuia utilidade será, como sempre, a de enriquecer o bolsillo dalgúns en pos do disfrute de todos.
As águias reais da Ribeira Sacra, deberon ser frecuentes ata polo menos a metade do século XX, a partín de entón, os profundos cambios que se produxeron no hábitat das reais, e a persecución directa por parte do home, rematou co voo da nosa máis espectacular ave de presa, corría o ano 1983, cando o voo das reais se perdeu para sempre sobre os mosteiros centenarios.
O pasado domingo día 23 de febreiro de 2011, a Asociación Galega para a protección das Aves Rapaces, realizou unha saída ornitolóxica na provincia de Ourense, que comenzou pola mañá na bisbarra da Limia, para rematar chegada a tarde na Ribeira Sacra Ourensá, onde visitamos a ubicación dos derradeiros niños da especie na zona.
Xa chegada a tardiña achegámonos ao mosterio románico de Santa Cristina (en Parada do Sil), co fin de visitar o peculiar monumento, e facer tempo para realizar unha escoita de rapaces nocturnas.
Entrados en materia, e entre a xente alí reunida, non puiden máis que fixarme no arco da entrada do mosteiro medieval, alí, como axena a todo o que nos últimos centos de anos ocorreu na Ribeira Sacra, tallada en pedra, que parece que dura máis que a carne e as plumas, estaba a águia. Quizáis unha águia real que algún canteiro da zona observou. Quizáis nada máis que un símbolo da forza que as catro paredes do mosterio parecen reflexar. Ou quizáis a derradeira águia da Ribeira Sacra enfeitizada agardando a chegada de tempos mellores, agardando a ansiada reconquista.
Ca mirada fría que a pedra reflexa, me transporto a aquela Ribeira de ursos e salmóns, de cabras montesas e das queixas dos monxes por tanto bicho, e tamés dos queixas , agora que xa sabemos o que son. Mais o canto da avelaiona me esperta, a cabra do aire berra, como laiándose da perda, resistíndose a avandonar o fogar, como dicindo fuxide, nos vos queremos aquí, xa fixestes dano abondo?.
Transportado xa ao meu propio maxín, non poido dexar de imaxinar a eses moxes elevando ás súplicas ao altísimo, para que os ursos deixaran de papar dos salmóns que daquela, remontaban o río Sil, non deixo de pensar na riqueza perdida.
A imaxinación voa, e entende palabras de linguaxe animal, a mente simplemente voa máis alá, buscando a volta das aigues, ou quizáis desexando que lle saian alas para voar coma elas, alén de aquí.
O anterior parágrafo en vermello é un enlazamento, como ven sendo habitual nos últimos tempos nas miñas entradas, aconséllovos que pechedes os ollos e imaxinedes a Ribeira Sacra dende o aire, a vista de águia, escoitando baixo o sol, as súplicas dos monxes dos mosteiros.
Lovely! :)
ResponderEliminarThanks!
ResponderEliminar