A aigue ou águia real (Aquila chrysaetos), pasa por ser unha das máis belas aves rapaces das que voan polos ceos galegos, aínda nunha situación delicada no tocante á súa supervivencia a curto, medio e longo prazo.
Xa en máis dunha ocasión sinalamo-la distribución pretérita da especie na nosa provincia, lonxe parecen ficar xa os tempos nos que as nosas águias reais voaban pola Ribeira Sacra, a serra do Suído, o macizo Central Ourensán ou a serra do Xurés. Hoxe en día apenas unha decena de parellas, no mellor dos casos, fan os seus niños en puntos concretos das serras do Macizo Central e fronteirizas con Castela, niños cuia localización se mantén baixo segredo para garantiza-la supervivencia das derradeiras parellas nidificantes.
Así e todo, a águia real ou aigue, como é coñecida en gran parte da súa área actual de nidificación na provincia de Ourense, está sendo obxeto dun programa de reintroducción no Parque Natural Baixa Limia-Serra do Xurés, non exento de polémica, que non imos entrar a valorar neste momento.
A imaxe das grandes aves rapaces, águias principalmente, foi utilizada frecuentemente ao longo da historia do noso país como un símbolo do poder, asociado nos derradeiros tempos principalmente a un poder institucional, ben sexa eclesiástico, monárquico, militar ou gubernamental.
Proba desta simbololoxía a atopamos nos púlpitos da catedral de Ourense. Situados a ambos lados do altar maior da catedral observamos, perante á "palabra de Deus", duas tallas que nos mostran cadansúa águia real colocadas mirando aos fieis, aínda que ca mirada aparentemente diririxida cara aos ceos. Estas tallas parecen simbolizar neste caso ao poder das palabras lidas dende aos púlpitos durante as lecturas e os sermóns.
Coa mirada perdida parece que esta parella de águias non corre o risco das verdadesiras aves que inspiraron ao autos das tallas, perseguidas polo home, directamente, con velenos, eólicos e liñas de alta tensión que danan irremediablemente o seu hábitat. Perseguidas polos tiros dos cazadores, e perseguidas tamén polo expolio dos niños con destino á cetrería.
Agardo algún día podervos contar, neste mesmo blog, que as áigues, as nosas benqueridas águias reais, voltaron de novo aos seus territorios perdidos. AMEN!
Xa en máis dunha ocasión sinalamo-la distribución pretérita da especie na nosa provincia, lonxe parecen ficar xa os tempos nos que as nosas águias reais voaban pola Ribeira Sacra, a serra do Suído, o macizo Central Ourensán ou a serra do Xurés. Hoxe en día apenas unha decena de parellas, no mellor dos casos, fan os seus niños en puntos concretos das serras do Macizo Central e fronteirizas con Castela, niños cuia localización se mantén baixo segredo para garantiza-la supervivencia das derradeiras parellas nidificantes.
Así e todo, a águia real ou aigue, como é coñecida en gran parte da súa área actual de nidificación na provincia de Ourense, está sendo obxeto dun programa de reintroducción no Parque Natural Baixa Limia-Serra do Xurés, non exento de polémica, que non imos entrar a valorar neste momento.
A imaxe das grandes aves rapaces, águias principalmente, foi utilizada frecuentemente ao longo da historia do noso país como un símbolo do poder, asociado nos derradeiros tempos principalmente a un poder institucional, ben sexa eclesiástico, monárquico, militar ou gubernamental.
Proba desta simbololoxía a atopamos nos púlpitos da catedral de Ourense. Situados a ambos lados do altar maior da catedral observamos, perante á "palabra de Deus", duas tallas que nos mostran cadansúa águia real colocadas mirando aos fieis, aínda que ca mirada aparentemente diririxida cara aos ceos. Estas tallas parecen simbolizar neste caso ao poder das palabras lidas dende aos púlpitos durante as lecturas e os sermóns.
Coa mirada perdida parece que esta parella de águias non corre o risco das verdadesiras aves que inspiraron ao autos das tallas, perseguidas polo home, directamente, con velenos, eólicos e liñas de alta tensión que danan irremediablemente o seu hábitat. Perseguidas polos tiros dos cazadores, e perseguidas tamén polo expolio dos niños con destino á cetrería.
Agardo algún día podervos contar, neste mesmo blog, que as áigues, as nosas benqueridas águias reais, voltaron de novo aos seus territorios perdidos. AMEN!
No hay comentarios:
Publicar un comentario