A noite foi longa para Lita desta volta. Os pesadelos acompañaron o lixeiro sono da rapaza. A nosa pequerrecha espertou moitas veces durante a longa noite no faiado, berrando, asustada, perseguida pola fraga de Saa por un boi de ollos sanguinolentos que cuspía lume pola boca.
-Érguete Lita son horas de ires á escola, xa tes o almorzo na maseira.
-Mama...
-¿Qué tes pequena? non durmiches ben?
-Non..é que...
-Non me digas máis, o avó Manoel xa che meteu o medo no corpo. Non fagas caso de contos de vellas, eu levo índo toda a vida cas vacas pro monte, e estouche eiquí, ben viva, miña reina, tenlle medo aos vivos, que os mortos xa non che poden facer mal ningún.
Aquelas palabras tranquilizaron levemente o maxín de Lita, que apenas probou bocado do almorzo, para alegría de Roi, que así almorzou dúas veces...
-Nena!
-Si Mama?
-Hoxe terás quir xantar á casa da tía Encarnación, eu teño quír pro monte cas vacas, e depois irei á casa do Xan d´abaixo, a ver si nos merca os ovos que temos de sobra, senón non sei como hei facer pra devolverlle os cartos á lercha da túa tía, que tan só se lembra do seu pai pras partixas.
-Sí Mamá.
Aínda facía frío cando Lita saiu da casa camiño da escola. Roi quedaba na casa, triste, ao ver á súa amiga cabizbaixa alonxarse polo camiño da Xesteira. Chegada á casa Grande, Lita crúzase unha vez máis ca tía María da Portela.
Ahí ben ese raio de vella outra vez.
-Bos días tía María.
-Hai nena, que cara trás, bota pralá!, mesmo parece que teña-lo taranghaño, dille á túa nai que te leve ao atador de Lampaza, que cho coute, ou millor dillo á túa tía, vaia que noso señor non escoite á pecadora da túa nai!
-Tía María?
-Si nena?
-O atador de Lampaza disque é un bruxo, non sí?
-Sí, Nena.
-Pois entón non sei por que carallo teño quir onda un bruxo si xa teño unha bruxa diante!
-Raio de cativa, non ten vergonza a nai, vaina ter a filla...
Despois do altercado María continúa a súa andaina absorta nos seu pensamentos, sorprendida aínda de terlle contestado así á Tía María, cando se entere Mamá...xa pensaremos algo.
Con esto Lita chega á porta da escola, alí a primeiriña, coma sempre, Margarita, a filla da señora maestra.
-Hola Marcelita, buenos días, que mala cara traes!
Outra vaca no millo!- Chamome Lita!, bos días.
-Pues mi madre dice que te llamas Marcelita.
Raio de bicha! inda ás ir quente pra casa, masculla Lita- Sí xa sei, xa sei, a túa nai...
-¿As visto mi muñeca nueva? es de cartón...
-Si, si, moi bonita- A tí dabache eu traballo pras túas "muñecas".
A clase da maestra foi hoxe moito máis pesada e longa que de costume, aderezada cos continuos toques de atención, pois Lita hoxe estache noutro mundo.
-Marcelita!
-Sí doña Pepita?
-Le has de decir a tu madre que venga hablar conmigo, últimamente no estás atenta, ayer no has aparecido en todo el día, vas muy retrasada, así nunca vas a salir de este pueblo!, como vas a ir a servir a la ciudad si ni siquiera podrás lear la lista de la compra?, y de bordar ni hablemos, eres un auténtico desastre! te quedarás soltera igual que tu madre!
-Si doña Pepita, xa llo digo, que non vou poder bordarlle unhas mulidas novas pras vacas.
-Oye, no seas insolente!
-Perdón,...quero dicir, unhas sabas pra dote.
Mira tí de que lle serviu a ela saber moito, non está ela no mesmo pobo ca mín? único que non anda cas vacas...pensaba Lita alporizada....
Mira tí de que lle serviu a ela saber moito, non está ela no mesmo pobo ca mín? único que non anda cas vacas...pensaba Lita alporizada....
Con esto Lita marchou de cara a casa da tía Encarnación, hoxe non estaba pras monsergas de Doña Pepita, nin para as bonecas da repipi de Margarita.
A casa da tía estaba moi perto da escola, apenas cinco minutos andando, ao chegar á porta da corte unha vaca da tía que estaba pra parir muxiu fortemente, á Lita case lle da un patatús, comezou a correr ata que chegou, afogada, ao medio da cociña.
-Lita, cantas veces che teño dito que chames antes de entrar, case me matas do susto!
-E que me asustou a vaca, tía.
-Vaia oh! dirás aghora que lle tes medo ás vacas!
-Non é iso, bueno...é que onte...
-Olá Lita!- O tío Antonio entra en escena berrando, coma sempre, e dándolle outro susto a Lita, que non gaña pra disgustos-Tranquila nena, que eu non como a ninghén que non mo pida!, toma traioche un cuello pra que llo leves despois á nai, recén cazado no monte.
-é que lle tes que dar tí cuellos á miña irmá, que os cace ela!- Xa saiuo a lecha á escena.
-Deixa á túa irmá tranquila! xa bastante ten co que ten.
-A miña irmá ten o que merece!
Lita ponse a chorar, o día está a resultar demasiado duro incluso para ela, destrozada corre cara o galiñeiro, as pitas poden picar, mais non fan dano na alma...
-Lita, miña filla..quero dicir, miña nena...que che pasa, non chores-O tío Antonio sempre se portaba ben con elas, a mamá, non falaba nunca dil, nin para ben nin para mal, ás veces, enchíanselle os ollos de bagoas, cando Lita falaba do bo que era o tío Antonio, e mamá sempre dicía: de bós estache o inferno cheo...
-é que non durmín ben, tío, tiven moitos pesadelos, onte fún á Veigha cas vacas, e...-Lita cóntalle ao tío Antonio todo o sucedido, incluida a historía do avó.
-Ja, ja, ja, este tío Manoel, sempre cas súas lerias, seguro que tiña a botella de aghuardente baixo da cama, nena, non faghas caso, o que tí escoitache foi o brullón!
-Brullón? e iso que é? un demo?
-Non ó, o brullón eche un paxaro, que cría no bión da laghoa...
-Un paxaro! e como un paxaro vai ornear como unha vaca?
Tranquila, Lita, filla...eh...digo nena, o brullón é como unha cigoña de cor parda, coma unha garza do vran, pero máis pequeno. O ano pasado o Xan d´abaixo cazouche un na Veiguiña de Casasoá, as dir alí e que cho ensine...todo o demáis sonche contos de vellas.
En breve faremos unha análise profunda deste mito limiao! deica pronto.
No hay comentarios:
Publicar un comentario